چی بپوشم، تابان؟

در خروجیِ شرکت را باز می کنم. نسیم دور پاهایم می پیچد. دامنم نسیم را بغل می کند و با هم می رقصند. این رویای من است که حالا در ساعت ۱۲ ظهرِ روز سه شنبه در خیابانی باریک در شهر وین به حقیقت می پیوندد. پارچه ها هم مثل کتابها می مانند. انگار فصل، […]

از همان لحظه مسخِ آگی شدم ! انگار یکی از آرزوهای جوانی من را بر تن کرده بود و در یک متری ام نشسته بود. آرزویی که شاید به تن مادرم و بعد هم خودم نرفت و حالا به قامت بلند و زیبای آگی نشسته بود.